Παρουσιάζει την performance ‘Anti gone’ στο θέατρο Αμαλία
Συνέντευξη:στην Κική Μουστακίδου
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα μικρό κορίτσι στο Κρανίδι Αργολίδας που στην ερώτηση «πώς σε λένε;» απαντούσε «Τατού». Την είχαν βαφτίσει Αγγελική, αλλά κατάφερε να πείσει τους πάντες να την φωνάζουν με το όνομα που εκείνη ήθελε. Το κορίτσι μεγάλωσε, έγινε γυναίκα και ξεκίνησε να χαράζει τους δικούς της δρόμους με το ίδιο αξιοζήλευτο πείσμα.
Πιάνο από τότε που θυμάται τον εαυτό της, φοιτητική ζωή στη Θεσσαλονίκη στο Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης στο ΠΑΜΑΚ, χορός και θέατρο. Η Τατού Δέδε είναι μια νεαρή καλλιτέχνης που εξετάζει τον μύθο της Αντιγόνης υπό το πρίσμα του λογοπαιγνίου «Anti gone/ αντί φεύγω/ μένω και παλεύω».
Η performance ξεκίνησε το δημιουργικό της ταξίδι στο φεστιβάλ ‘’Playground of ideas Schmiede” στο Hallein της Αυστρίας τον Σεπτέμβριο του 2014 και πλέον, έχοντας περάσει από διάφορα στάδια, κάνει την πρεμιέρα της, ως ολοκληρωμένη δουλειά, στο θέατρο «Αμαλία» (16 – 19 Φεβρουαρίου, Αμαλίας 71 & Παρασκευοπούλου).
Με αφορμή το σκηνοθετικό βλέμμα της πάνω στην ηρωίδα – σύμβολο, κάναμε μια κουβέντα για όλους εκείνους που επιλέγουν να μείνουν και να αγωνιστούν στην Ελλάδα της κρίσης, για την ανάγκη να βρούμε τους λόγους αυτής της επιμονής και να τους θέσουμε στην υπηρεσία μιας ολικής επανεκκίνησης της χώρας.
Πώς προέκυψε μέσα σου η ιδέα να χτίσεις κάτι επάνω στον μύθο της Αντιγόνης και το λογοπαίγνιο «Anti gone / αντί φεύγω» που γίνεται «μένω και παλεύω» στο πλαίσιο της performance σου;
Την Αντιγόνη τη γνώρισα στην πρώτη μου επαφή με το θέατρο, τότε που σε σκηνοθεσία Μανώλη Ιωνά κάναμε την παράσταση «Λίλιθ;». Ήταν μια συρραφή μονολόγων, όπου μέσα υπήρχε και η Αντιγόνη. Εκεί γνωρίστηκα με αυτή την ηρωίδα και δέθηκα άμεσα μαζί της. Η αγωνιστικότητα και η επιμονή της με ιντρίγκαραν. Σκεφτόμουν ότι έπρεπε κάτι να κάνω μαζί της και μετά από μερικά χρόνια, το 2014, μου ήρθε η ιδέα. Anti – gone, αντί – φεύγω, επειδή έχω μείνει, είμαι από αυτούς που δεν έχουν φύγει στο εξωτερικό ακόμη. Παλεύω και αγωνίζομαι για να παράγω έργο και να εκφράσω τις απόψεις μου και αυτά που νιώθω. Επομένως, αυτόματα μου βγήκε αυτό το λογοπαίγνιο, σαν μια δική μου ανάγκη να μιλήσω για αυτή την πάλη.
Είναι η Αντιγόνη μία ρομαντική ηρωίδα; Είναι ρομαντικό γενικά να κάνεις τέχνη στην Ελλάδα του 2017;
Δε θεωρώ ότι η Αντιγόνη είναι ρομαντική. Όταν κάνει την πράξη, επιλέγει κάτι πολύ γήινο. Επιμένει, το υποστηρίζει, αρνείται όλο τον ρομαντισμό που έχει ως ανιψιά του βασιλιά και λέει ότι θα πάει μέχρι τέλος. Αυτό για μένα είναι άποψη, θέση και ουσία. Και αυτό νομίζω ότι ταιριάζει στη σημερινή Ελλάδα. Χρειαζόμαστε πολύ την ουσία, να γειωθούμε, να πατήσουμε στα πόδια μας, να πιστέψουμε στον εαυτό μας για να βγάλουμε αυτό που σκεφτόμαστε προς τα έξω. Κατ’ εμέ, ο Έλληνας και η νέα γενιά δεν εκφράζει αυτά που πραγματικά πιστεύει. Στο Anti gone, εμπνευσμένοι από την Αντιγόνη που ανακαλύπτει ποια θέλει να είναι μέσα σε αυτή τη συνθήκη, κάνουμε μια ερώτηση: ποιοι θέλουμε να είμαστε; Αυτό χρειάζεται η Ελλάδα. Μια επανεκκίνηση για να ριχτεί ένα καθαρό βλέμμα πάλι στην ανακάλυψη της ταυτότητας.
Το θέμα σου είναι η σύγχρονη Ελληνίδα γυναίκα και όλες οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει, προσπαθώντας να μείνει στην Ελλάδα σε καιρό κρίσης. Γιατί δεν άνοιξες τη θεματική σου και στα δύο φύλα;
Υπάρχει η έννοια της γυναίκας, αλλά όσοι θα δουν την παράσταση θα διαπιστώσουν ότι δεν είναι η γυναικεία πλευρά μόνο, υπάρχει και η αντρική. Γενικά δεν μιλάω για τη γυναίκα ως φεμινίστρια, μιλάω για αυτήν επειδή ανήκω στο ίδιο φύλο. Είναι μια ευκαιρία για τη γυναίκα να δει και να ανακαλύψει την ταυτότητά της και για τον άντρα να δει επίσης μια άλλη πλευρά των πραγμάτων. Παρ’ όλα αυτά, η γυναίκα εξακολουθεί να είναι αδικημένη κοινωνικά, να πασχίζει περισσότερο από τον άντρα, ίσως και για τις ίδιες αξίες και δυνάμεις, και αυτό είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να το συζητάμε και να μην το αγνοούμε.
Στο παρελθόν είχες παρουσιάσει και μία performance για την ποιήτρια Αν Σέξτον, βασισμένη σε επτά ποιήματά της. «Συναντιούνται» κάπου αυτές οι δύο γυναίκες; Υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ τους;
Είναι και οι δύο δυναμικές. Η Αντιγόνη βέβαια είναι ένας μύθος, η Σέξτον υπήρξε ένα πραγματικό πρόσωπο. Και οι δύο ακολούθησαν την επιλογή τους παρά την εποχή τους. Ωστόσο η Σέξτον, ενώ γεννήθηκε σε μια εποχή της Αμερικής που η γυναίκα έπρεπε να είναι νοικοκυρά στο σπίτι, επέλεξε να μορφωθεί και να πάει στο πανεπιστήμιο, επέλεξε να γίνει ποιήτρια. Είχε μια εντελώς ρηξικέλευθη πορεία. Από την άλλη, η Αντιγόνη αγωνίστηκε για τις ηθικές αξίες, υποστήριξε την οικογένειά της, το αίμα της και στο τέλος επέλεξε τον θάνατο ως άποψη, ως πορεία της ζωής της. Αντίθετα, η Σέξτον αυτοκτόνησε από αδυναμία, ήταν μια καταθλιπτική γυναίκα, καθόλου δεμένη με την οικογένειά της. Για μένα είναι δυο πλευρές της γυναικείας φύσης σε εποχές πολύ πιο δύσκολες από τη σημερινή.
Τελικά υπάρχει απάντηση στα ερωτήματα που θέτεις στο σκηνοθετικό σου σημείωμα; «Γιατί μένουμε σε αυτή την χώρα»; «Έχουμε τίποτα άλλο να δώσουμε»;
Πιστεύω ότι έχουμε πολλά να δώσουμε. Το δυναμικό αυτής της χώρας είναι απίστευτο. Γνωρίζω νέους που με εντυπωσιάζουν πραγματικά. Το πρόβλημά μου είναι το τι μπορεί να μας δώσει αυτή η χώρα. Για αυτό και σε αυτή την παράσταση θέτω ερώτημα, δεν δίνω απάντηση. Αντί φεύγω, μένω και παλεύω. Τι σημαίνει αυτό; Τι μας δίνει; Τι δίνουμε εμείς για αυτό; Ποιοι είμαστε; Πού θέλουμε να πάμε; Είμαι ένας άνθρωπος που τα τελευταία χρόνια ξυπνάω κάθε μέρα με το όνειρο του αεροπλάνου, να πετάξω σε άλλη χώρα και κάθε μέρα είμαι εδώ. Το μόνο που μπορώ να προτείνω είναι να αναρωτηθούμε όλοι. Να σταθούμε για λίγο και να αναρωτηθούμε «γιατί το κάνω; Γιατί μένω;». Πιστεύω ότι αν βρούμε ένα λόγο, θα αλλάξει ουσία το πράγμα. Αν συνειδητοποιήσουμε το λόγο που είμαστε εδώ και τον υποστηρίξουμε, νομίζω ότι θα αναγκαστούν κάποια στιγμή να μας δώσουν. Αυτή τη στιγμή όλες οι πόρτες είναι κλειστές, μπαταρισμένες. Αν όμως γίνουμε πολλοί, αυτές οι πόρτες θα σπάσουν.
Info
Ιδέα/Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Τατού Δέδε
Δραματουργία: Αναστασία Τζέλλου
Χορογραφία: Ροδούλα Γκουλιαμπέρη
Σκηνογραφία: Melanie Thewlis
Κοστούμια: Αθηνά Κυριακάκου
Πρωτότυπη μουσική/ σύνθεση: Μηνάς Εμμανουήλ
Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Video art and interactive programming: Melanie Thewlis
Βοηθός Σκηνογράφου: Αθηνά Κυριακάκου
Σχεδιασμός Αφίσας/Γραφιστικά: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Παραγωγή: ΤΑΤΟUmdt / www.tatou.gr
Facebook page/ Press: Johnny K. studio / www.johnnyk.gr
Ερμηνεία: Ροδούλα Γκουλιαμπέρη, Τατού Δέδε
Παραστάσεις
16, 17, 18, 19 Φεβρουαρίου 2017
Ημέρες και ώρα παραστάσεων: Πέμπτη – Σάββατο 21:00 και Κυριακή στις 19:00
Εισιτήρια: Κανονικό 12,00€, Φοιτητικό, ανέργων 8,00€
Περισσότερα στο fb event της performance