…με μια φωνή σκέτο κρύσταλλο
Συνέντευξη: στην Κική Μουστακίδου
Όταν η Ναταλία ήταν πολύ μικρή, ξεκίνησε να μαθαίνει βιολί έπειτα από παρότρυνση του πατέρα της, ο οποίος την έπεισε ότι πρόκειται για τον βασιλιά των μουσικών οργάνων. Γρήγορα κατάλαβε ότι στον δικό της θρόνο καθόταν αποκλειστικά το τραγούδι και το βαρύτιμο στέμμα ανήκε στη φωνή που αποτελεί για την ίδια «το πιο σπουδαίο και το πιο τέλειο όργανο».
«Όταν θα μεγαλώσω», έλεγε στη μαμά της αυτή την φορά, «θα πάρω δίπλωμα οδήγησης για να ακολουθώ τον Αλκίνοο Ιωαννίδη σε όλες τις συναυλίες του». Ο καιρός πέρασε γρήγορα, η Ναταλία μεγάλωσε και, με το δίπλωμα στην τσέπη, συμμετείχε στον δίσκο του Αλκίνοου Ιωαννίδη «Μικρή βαλίτσα» (2014), τραγουδώντας μαζί του το κομμάτι «Πού πεθαίνουν τόσα πουλιά».
Τελείωσε το Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του ΠΑΜΑΚ με ειδίκευση στο δημοτικό τραγούδι, αλλά δεν παύει να κάνει έρευνα πάνω στη φωνή της και να δοκιμάζεται σε πολλά είδη. Σήμερα η 26χρονη ερμηνεύτρια είναι μέλος του γυναικείου φωνητικού συνόλου «Πλειάδες», τραγουδά Σουγιούλ και Αττίκ στη μουσική παράσταση «Ο κόσμος άλλαξε», διδάσκει τραγούδι στο Δημοτικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, υποδύεται την Μήδεια στην παιδική παράσταση «Ο Ιάσονας και το Χρυσόμαλλο Δέρας» και κάνει live σταθερά εδώ και οκτώ χρόνια με το αγαπημένο της μουσικό ταίρι, τη Λένα Τζαμπάζη.
Σε ένα live, Τρίτη βράδυ, την είδα κι εγώ πρώτη φορά. Κινούσε κορμί και ψυχή μέσα σε ένα τετραγωνικό μέτρο, έκλεινε σφιχτά τα μάτια στα πιο αισθαντικά κομμάτια, άνοιγε διάπλατα το χαμόγελό της στα ρυθμικά και ζωντανά τραγούδια, κάποια στιγμή έβγαλε τα παπούτσια της και έμεινε ξυπόλητη. Το ζούσε.
Είναι μια χαρακτηριστική σου εικόνα αυτή; Έτσι ζεις συνήθως τις εμφανίσεις σου;
Έτσι ζω και στη ζωή μου. Σε επικοινωνία πάντα με τους άλλους. Είτε πίνουμε καφέ, είτε τραγουδάμε. Είναι πολύ ακριβό να έχεις ανθρώπους απέναντί σου που σε παρακολουθούν, γιατί έχει τύχει πολλές φορές να παίξουμε σε χώρους που δεν σε ακούει κανείς. Δεν μπορείς να μοιράζεσαι μουσικές, λόγια, τραγούδια και να μην έχεις επικοινωνία. Γι’ αυτό με είδες έτσι.
Άρα παίζει ρόλο το περιβάλλον.
Πάντα. Για παράδειγμα, είπαμε κάποια παιδικά τραγούδια στο live. Παιδικά, όχι παιδαριώδη. Είναι πολύ διαφορετικό να παίζεις ένα παιδικό τραγούδι σε ένα παιδί και σε έναν μεγάλο. Επίσης, σε ένα μεγάλο που νιώθει σαν παιδί και το βλέπεις αυτό στα μάτια του και στον τρόπο που το προσέχει και σε κάποιον που θα το προσπεράσει. Έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία για εμάς το πώς μας ακούει ο κόσμος, πώς τελικά το βιώνουμε μαζί όλο αυτό.
Τελειώνει ένα live. Πώς ξέρεις αν έχει πάει καλά, αν έχει κυλήσει όπως θα ήθελες;
Δεν περιγράφονται όλα με λόγια. Θέλω να πω, το αισθάνεσαι. Σε μεγάλο μέρος το καταλαβαίνεις από την ησυχία. Σίγουρα παίζει μεγάλο ρόλο αν θα κρατήσεις τον κόσμο σου. Αν θα δεις ότι κάποιοι έμειναν μέχρι τέλους ή κάποιοι που ήρθαν για λίγο, τελικά μένουν. Υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι από κάτω που θα πιουν, θα μιλήσουν, κάποια στιγμή θα καταλάβουν ότι τελείωσε το τραγούδι και θα χειροκροτήσουν μηχανικά.
Με τη Λένα Τζαμπάζη είστε δυο φωνές με μια κιθάρα. Δεν έχει όνομα η σύμπραξή σας;
Με τη Λένα παίζουμε από το 2009. Δεν μπήκαμε στη διαδικασία να βρούμε όνομα. Πολλοί το κάνουν με τα αρχικά τους, γι’ αυτό πολύ μας λένε «Ναταλένα», αλλά δεν το κάνουμε. Χαριτολογώντας, πηγαίνοντας σε ένα live στην Πτολεμαΐδα, της είπα να το κάνουμε με τα επίθετα. «Τζάμπα Λάμπα» προέκυψε από αυτό. Ναι, πολύ κακό. Δεν θα το κρατήσουμε.
Φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε κάτι άλλο; Να έκανες κάποια άλλη δουλειά;
Πολλές φορές το σκέφτηκα αυτό. Θα μπορούσα; Αρχικά η άλλη δουλειά που θα έκανα για το βιοποριστικό κομμάτι, δεν θα με απέκλειε από το να τραγουδάω. Και θα ήταν κάτι που δεν θα χρειαζόταν τόση ενέργεια για να μπορώ να τραγουδάω. Νομίζω δεν θα μπορούσα να κάνω τη δουλειά ενός λογιστή, με οικονομικά και με αριθμούς. Αλλά αν είχε επαφή με κόσμο, ακόμη και σέρβις σε καφετέρια, θα μπορούσα ίσως να το κάνω. Θα μου άρεσε επίσης να κάνω κάτι με τη χειροτεχνία, να παράγω έργο. Είναι πάρα πολύ ωραίο που επιλέγω κάτι που βιοπορίζομαι από αυτό και το αγαπώ κιόλας. Δεν είναι επιλογή μου το να είμαι μουσικός, είναι ανάγκη.
Ποιους καλλιτέχνες αγαπάς;
Τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Πήγαινα από πολύ μικρή στις συναυλίες του. Έλεγα «μαμά, όταν τελειώσω το σχολείο, όνειρό μου είναι να πάρω δίπλωμα οδήγησης και να ακολουθώ τον Αλκίνοο σε όλες τις συναυλίες». Και το έκανα. Από ένα σημείο και μετά με αναγνώριζε. Μιλούσαμε, του είχα πει ότι θέλω να σπουδάσω μουσική, του είπα ότι πέρασα στη σχολή, μια φορά μας είχε σηκώσει με τη Λένα σε μια συναυλία του να πούμε ένα τραγούδι. Και τελικά με φώναξε στο στούντιο και ηχογραφήσαμε μαζί ένα κομμάτι για τον δίσκο του. Τον Φοίβο Δεληβοριά αγαπώ επίσης, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον Σωκράτη Μάλαμα και από νέους τον δικό μας, τον Γιάννη Παπαγεωργίου.
Είστε μια γενιά Θεσσαλονικιώτικη πολλά υποσχόμενη, έχετε πολλά να δώσετε. Ποια πιστεύεις ότι είναι τα χαρακτηριστικά σας;
Έχουμε όρεξη. Μιλάς για ανθρώπους που, μάλλον και ελπίζω, είναι καλλιτέχνες και όχι απλά επαγγελματίες μουσικοί. Ξεχωρίζουν κάποιοι που δεν το βάζουν κάτω, αυτοί που μέσω της τέχνης κάνουν την υπέρβαση. Είναι υπέρβαση το να μπορώ να χαμογελάω στις δυσκολίες. Η γενιά αυτή και όλη αυτή η παρέα υπάρχει μέσα σε ένα σύνολο. Δεν είναι μονάδες και είναι, ταυτόχρονα. Υπάρχει κάτι κοινό: οι σχέσεις των ανθρώπων που συνδέονται με κάτι βαθύτερο που δεν λέγεται με λόγια. Το ότι μπορείς να επικοινωνήσεις τη σκέψη σου και τη μουσική σου με ανθρώπους που θα τα ακούσουν εις βάθος. Κοινά βιώματα και κοινά ακούσματα, πάνω κάτω αγαπάμε τους ίδιους τραγουδοποιούς. Μεγαλώσαμε σε μια εποχή που τα είχαμε κάπως όλα έτοιμα στο πιάτο και τώρα βρισκόμαστε να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε. Και το κάνουμε.
Info
Βρείτε τη Ναταλία Λαμπαδάκη στο προσωπικό της προφίλ στο Facebook.
Μέχρι τότε, απολαύστε την στο «Δυοσμαράκι» που μας τραγούδησε ακαπέλα στο Σάρωθρον:
Και εδώ, η συμμετοχή της στον δίσκο του Αλκίνοου Ιωαννίδη: