Ένα φλάουτο, μια κιθάρα και δυο φωνές σαν ποτάμι που κυλά
Συνέντευξη: στην Κική Μουστακίδου
Αν οι «Μελιρί» ήταν χρώμα, θα ήταν μια απόχρωση που εκτείνεται από το μπορντό κεραμιδί στο μπλε που ελάχιστα μωβίζει. Άλλες φορές θα ήταν εκείνο το χρυσό που βλέπεις στα στάχυα όταν ξαπλώνεις και μισοκλείνεις τα μάτια σου μπροστά στη δύναμη του ήλιου. Αν ήταν μήνας, θα ήταν Αύγουστος με ελάχιστες ενστάσεις απ’ τον Μάη.
Τα παραπάνω υποθετικά σενάρια είναι απλά, εύγλωττα τρικ, πάνω στις δικές τους απαντήσεις, για να πάρετε στα γρήγορα λίγη από τη δροσιά αυτών των κοριτσιών. Γιατί οι «Μελιρί», δηλαδή η Μελίνα Ατρείδου και η Ειρήνη Χουλιαρά, είναι μια πραγματικότητα (και τις ευχαριστούμε γι’ αυτό) κόντρα στο γκρίζο αυτής της πόλης.
Γνωρίστηκαν στο Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του ΠΑΜΑΚ, από όπου αποφοίτησαν, κι ύστερα από χρόνια φιλίας, ξεκίνησαν το σχήμα τους μόλις το καλοκαίρι του 2015. Από τότε έχουν γυρίσει την Ελλάδα με ένα φλάουτο και μια κιθάρα, ενώ τελευταία τις βρίσκετε συχνά σε πολλά μαγαζιά της Θεσσαλονίκης να παίζουν τις προσεγμένες διασκευές τους.
Πώς αποφασίσατε να ξεκινήσετε τις Μελιρί;
Μελίνα: Πολύ αυθόρμητα. Ήμασταν κάπου το καλοκαίρι στην Κρήτη, είχαμε μια κιθάρα και ένα φλάουτο και ήταν η ανάγκη της παρέας να παίξουμε. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, να παίζουμε και συνεχίστηκε αυτό όλο το καλοκαίρι. Βγάζαμε πρόγραμμα, κάναμε πρόβες. Μετά παίζαμε και στο δρόμο, στη συνέχεια ανεβήκαμε στη Θεσσαλονίκη και είπαμε να το συνεχίσουμε.
Ειρήνη: Ξεκινήσαμε να παίζουμε σε παρέες και σε ταβερνάκια φίλων, δουλεύαμε κατά κύριο λόγο τις φωνές μας. Μετά ταξιδεύοντας, αρχίσαμε να παίζουμε στο δρόμο και μετά το καλοκαίρι του 2015, μπήκαμε στα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης.
Η εμπειρία του δρόμου ήταν δυνατή;
Μελίνα: Η καλύτερη. Νομίζω ότι και οι δύο τον προτιμάμε τον δρόμο, είναι η ανάγκη μας. Υπάρχει μια αμεσότητα και μια ειλικρίνεια από τον κόσμο. Είναι εύκολος και όμορφος, αλλά είναι ταυτόχρονα και δύσκολος. Έχει τύχει φορά σε νησί να παίζουμε τρεις ώρες, καθόταν ο κόσμος, μας άκουγε, κάποιοι μας ζήτησαν να παίξουμε στα μαγαζιά τους, δικτυωθήκαμε. Υπήρχαν και φορές που παίζαμε, περνούσε το δίωρο και ο άλλος δεν άκουγε καν, ήταν στις δικές του σκέψεις.
Το όνομα είναι σύνθεση των ονομάτων σας. Αν μπορούσατε, όμως, να του δώσετε εσείς μια ερμηνεία, τι θα σήμαινε το «Μελιρί»;
Ειρήνη: Γενικά η Μελίνα έχει την τάση τα πάντα να τα συνδυάζει με πράγματα, με τη φύση, με χρώματα. Τα προσεγγίζει πολύ συναισθητικά τα πράγματα. Εγώ είμαι λίγο πιο απλή σε αυτό. Για το όνομά μας, δε ξέρω γιατί, αλλά αυτό που σκέφτομαι πάντα είναι ένα ποτάμι σαν αυτά που έχουμε στα Ζαγόρια, που δεν είναι ένα ανοιχτό ποτάμι…
Μελίνα: Κι εγώ! Μικρό, σαν αυτά που είναι στους χάρτες.
Ειρήνη: Ναι, ένα πολύ μικρό ποτάμι που περνάει μέσα από χωριά ή μέσα σε ένα στενό με δέντρα από πάνω και άμα έπρεπε και οι δύο να είμαστε μέσα στο όνομα, η μία θα ήταν το ποτάμι και η άλλη το φυλλαράκι που κυλάει πάνω του, κάπως έτσι.
Τι κινητοποιεί δυο κορίτσια να πάρουν ένα φλάουτο και μια κιθάρα και να γυρνάνε την Ελλάδα παίζοντας μουσική;
Ειρήνη: Είχαμε την τύχη πριν ξεκινήσει οτιδήποτε να είμαστε φίλες. Και την ατυχία να είμαστε φίλες! Η σχέση μας είναι η δύναμή μας και η αδυναμία μας ταυτόχρονα. Νομίζω ότι πέρα από τη μουσική και το ταξίδι, που είναι πάντα κίνητρα, το να έχουμε η μία την άλλη κάποιες φορές είναι το πιο δυνατό κίνητρο από όλα. Το ότι ήμασταν μαζί μας ωθούσε και στο να ταξιδέψουμε και στο κάνουμε μουσική και στο να ξεπερνάμε τα προβλήματα και στο να βρίσκουμε προβλήματα και να εμπνεόμαστε από αυτά.
Μελίνα: Είναι τελείως αληθινό, δεν υπάρχει απόσταση μεταξύ μας. Το καλοκαίρι περνάμε ένα τρίμηνο που είμαστε κάθε μέρα μαζί. Για μένα έχει να κάνει πολύ ο άνθρωπος, είναι σημαντικό να έχεις προσωπική σχέση. Και τυχαίνει να μας αρέσουν τα ίδια πράγματα: να είμαστε στη φύση, να γνωρίζουμε κόσμο, μουσικούς, γλώσσες.
Οι ήχοι σας ξεπερνούν τα σύνορα της Ελλάδας. Σε ποιες χώρες μας μεταφέρετε στα live σας;
Μελίνα: Δεν έχουμε μπει στη διαδικασία να βρούμε το λόγο που επιλέγουμε αυτές τις χώρες. Εγώ έχω μια τρελή αδυναμία στην Ισπανία, η Ειρήνη στην Ιταλία, αλλά λέμε και ελληνικά. Χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Μας αρέσουν αυτά; Αυτά θα πούμε. Γνωρίσαμε φίλους Ισπανούς και μας βοήθησαν με τα ισπανικά, η Ειρήνη πήγε πρόσφατα στην Ιταλία, πήρε κάτι και από εκεί.
Ειρήνη: Επίσης Βέλγιο, Αμερικανικός νότος από εκεί δηλαδή που είναι τα μπλουζ, η βάση πολλών ειδών μουσικής. Για εμάς όλα τα κομμάτια που παίζουμε είναι βιωματικά. Δεν παίζουμε μια διασκευή επειδή απλά είναι ωραία. Θα είναι ένα κομμάτι που κάποιος θα μας το έχει προτείνει, ή θα το έχουμε ακούσει κάπου στο δρόμο και θα το έχουμε πάρει να το παίξουμε κι εμείς, ή θα είναι τραγούδια γνωστά που εμείς όμως τα έχουμε συνδέσει με κάτι.
Είναι πιο σύνηθες, πιστεύετε, να βλέπουμε ένα μουσικό ντουέτο γυναικών από ένα μουσικό ντουέτο αντρών;
Ειρήνη: Όχι, ίσα ίσα. Είναι συνηθισμένο να ξαφνιάζεσαι όταν βλέπεις γυναίκα να παίζει ένα μουσικό όργανο. Γιατί γυναίκες να τραγουδάνε είναι το πλέον απαραίτητο σε ένα σχήμα. Αλλά να βλέπεις γυναίκες να παίζουν ένα όργανο, να ταξιδεύουν, ειδικά στην Ελλάδα, είναι κάπως περίεργο, δεν είναι σύνηθες.
Info
Αυτή την περίοδο, το σχήμα των «Μελιρί» ενισχύεται μουσικά από τον μουσικό Μάριο Ποδάρα (καχόν, βιολί, κιθάρα).
Απολαύστε τη μουσική τους στα προσεχή live τους:
Σάββατο 4 Μαρτίου – Τραμπάλα (Λέοντος Σοφού 20)
Κυριακή 12 Μαρτίου – Coq Au Zen (Βαλαωρίτου 37)
Τα κορίτσια μας τραγούδησαν και στον πάνω όροφο του Σάρωθρον, ενώ στο δεύτερο βίντεο θα τις ακούσετε στο δικό τους τραγούδι με τίτλο «Τι όμορφη που είναι η θάλασσα» σε στίχους και μουσική Γιάννη Παπαγεωργίου.