Δύο τραγουδοποιοί και φίλοι σε μια καλοδουλεμένη μουσική σύμπραξη
Συνέντευξη: στην Κική Μουστακίδου
Αν ο Αστέρης δεν παρατούσε τις σπουδές του στο Μαθηματικό για να δώσει ξανά Πανελλήνιες με στόχο να περάσει στο Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του ΠΑΜΑΚ, δεν θα γνώριζε τον Χρήστο. Οι δύο πρώην συμφοιτητές και (νυν) αδερφικοί φίλοι αποφάσισαν πρόσφατα να ενώσουν τις συγγενικές, αλλά συνάμα αυτόνομες καλλιτεχνικές τους προσωπικότητες, χτίζοντας μια μουσική παράσταση που ονόμασαν «Ρεβάνς».
Τα θεμέλια αυτής της σύμπραξης είναι γερά, βρίσκονται βαθιά μέσα ένα έδαφος χρόνων ενασχόλησης με την μουσική. Ο Αστέρης μικρός έπαιζε Τζι Άι Τζο με τη συνοδεία μελωδικών αυτοσχεδιασμών που σκάρωνε στο αρμόνιο και ο Χρήστος θυμάται πως το πιο βασικό ερέθισμα για την πορεία του ήταν η οικογένειά του, που μαζευόταν συχνά γύρω από το τραπέζι και τραγουδούσε τις χαρές και τις λύπες της.
Ακολούθησαν οι σπουδές στο Ωδείο, στο Πανεπιστήμιο, τραγούδια που γράφτηκαν και κλείστηκαν συρτάρια, άλλα που ακούστηκαν και άγγιξαν ψυχές. Το 2017, ο Αστέρης Κωνσταντίνου και ο Χρήστος Παπαδόπουλος είναι έτοιμοι για τη δική τους «Ρεβάνς», για έναν καλλιτεχνικό «αγώνα» που θα δώσουν στα μέτρα τους, πιστοί στα όνειρά τους.
Ρεβάνς: Η επανάληψη ενός αγώνα ή η ανταπόδοσης της ήττας; Πώς προσεγγίζετε την έννοια της λέξης;
Χρήστος: Εγώ νιώθω μια είδους ήττα σε κάποια πράγματα. Και εσωτερική δική μου και γενικότερη. Για μένα αυτό που έχουμε ξεκινήσει με τον Αστέρη, που βρισκόμαστε ως καλλιτεχνικό ζευγάρι, πράγμα που το θέλαμε πολλά χρόνια, είναι μια επιστροφή σε κάποια πράγματα που τα είχα αφήσει πίσω. Είτε τα είχα αφήσει μέσα μου, είτε είχαν αφεθεί γενικά. Δεν είναι εκδικητική η «ρεβάνς», τη νιώθω ως μια διερεύνηση και μέσα μου, νιώθω ότι κάποια πράγματα θέλω να τα επανακτήσω.
Αστέρης: Συμφωνώ με την Χρήστο, γιατί έτσι κι αλλιώς πρώτα βρήκαμε την έννοια και μετά τη λέξη. Απλά εγώ δεν έχω στο μυαλό μου την έννοια της ήττας καθόλου. Δε νιώθω ότι είμαι ηττημένος, νιώθω ότι επανερχόμαστε απλά στον αγώνα.
Ποια χαρακτηριστικά του ενός και του άλλου βοηθούν πιστεύετε για να έχετε μια καλή συνεργασία;
Αστέρης: Επειδή είμαι πολύ ανισόρροπος στις υπαρξιακές μου αναζητήσεις και έχω πολλές γωνίες, οι άνθρωποι που έχω πολύ κοντά μου, όπως ο Χρήστος, λειαίνουν τις γωνίες αυτές. Μου χαϊδεύουν λίγο την ψυχή για να νιώθω ότι υπάρχει ένα νόημα στο σύμπαν και την ύπαρξη. Το χαρακτηριστικό του, δηλαδή, είναι ότι είναι φίλος μου! Φυσικά, οι διαφορετικές μας πλευρές βγαίνουν και στην μουσικότητά μας.
Χρήστος: Νιώθω πολύ την ανάγκη της παρέας και της συντροφικότητας. Έτσι έμαθα από το σπίτι, ότι μαζευόμαστε και παίζουμε μουσική με ανθρώπους που αγαπάμε. Επίσης, ο Αστέρης με εμπνέει. Το μυαλό του, ο τρόπος που σκέφτεται. Μου έχει ανοίξει πολύ διαφορετικούς ορίζοντες στον τρόπο σκέψης, στο πώς βλέπω τη ζωή, την μουσική, τον εαυτό μου.
Στο πρόγραμμά σας συνδυάζεται δικά σας τραγούδια με διασκευές του έντεχνου ρεπερτορίου, με σημείο αναφοράς τον ποιητικό λόγο σημαντικών Ελλήνων στιχουργών. Πείτε μου λίγο γιατί αποφασίσατε να το πλέξετε έτσι.
Χρήστος: Στη μεταξύ μας σχέση κοινό σημείο είναι ο στίχος, ο λόγος. Από εκεί ξεκινάμε για να επιλέξουμε τα κομμάτια, να στήσουμε το πρόγραμμα και να μπλέξουμε την κοινή μας αισθητική. Βασικός άξονας είναι το τι λένε τα κομμάτια. Μας ενδιαφέρει και προσπαθήσαμε να ξανακοιτάξουμε αυτό που λέμε κλασικό έντεχνο ρεπερτόριο, δηλαδή τις ρίζες μας στην τραγουδοποιία. Σημαντικούς στιχουργούς όπως ο Μάνος Ελευθερίου, ο Τριπολίτης, ο Άλκης Αλκαίος, ο Γκάτσος. Μεγάλους τραγουδοποιούς, που κατά τη γνώμη μας έγραψαν ποίηση: ο Σαββόπουλος, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Δημήτρης Αποστολάκης από τους Χαΐνηδες. Και εμείς μέσα μας βρίσκουμε έναν κοινό άξονα γύρω από όλα αυτά.
Αστέρης: Για μένα, αν δεν υπήρχε η ανάγκη της διάδρασης με τον κόσμο ώστε να υπάρχει η απαιτούμενη λειτουργικότητα σε ένα live, θα ήθελα να λέμε μόνο δικά μας κομμάτια. Έχω πολύ ανάγκη να παίξω δικά μου κομμάτια, τα οποία με «βαραίνουν» όλο και περισσότερο. Μέσα στα χρόνια δημιουργούνται όλο και παραπάνω, έχουν γίνει μια στοίβα και πρέπει σιγά σιγά να τα λέω.
Γιατί σε βαραίνουν τα τραγούδια που φτιάχνεις; Όταν τα λες και τα μοιράζεσαι, τι αλλάζει;
Αστέρης: Επιτελούν τον στόχο τους, νομίζω. Τα βλέπω σαν ξεχωριστούς οργανισμούς. Βλέπω ότι έχω κάτι στο τετράδιο, στο συρτάρι μου, το οποίο δεν δημιουργήθηκε για να είναι εκεί. Νιώθω ότι έχω μια ευθύνη απέναντί τους.
Τα δικά σας κομμάτια με ποιες αφορμές τα γράφετε και ποια μηνύματα έχουν; Γράφετε και κοινά τραγούδια πλέον;
Αστέρης: Νομίζω κάθε άνθρωπος που γράφει έχει τρεις εκκινήσεις και από εκεί και πέρα υπάρχει διαφορετική ισορροπία στον κάθε δημιουργό. Είναι το ερωτικό, όχι μόνο απέναντι σε μια γυναίκα ή σε έναν άνδρα. Έρωτα εκφράζεις και όταν περιγράφεις μια πολύ ωραία εικόνα του δειλινού της Θεσσαλονίκης. Είναι το πολιτικό σίγουρα και είναι και το υπαρξιακό. Σε μένα το υπαρξιακό νικάει τις άλλες δύο κατηγορίες. Τώρα, με τον Χρήστο που είναι έντονα κοινωνικοπολιτικός, έχω επηρεαστεί λίγο (γέλια).
Χρήστος: Εγώ γράφω τις στιγμές που δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Εκείνη τη στιγμή που είμαι έτοιμος να σκάσω μέσα μου. Έχω συνηθίσει να ταυτίζω τη δημιουργία με την ανάσα, γιατί είμαι πνευστός, παίρνω το κλαρινέτο και φυσάω για να μου φύγει ο αναστεναγμός. Εκείνες τις στιγμές που είναι ακόμα πιο έντονες και δεν φτάνει το όργανο, κάθομαι να γράψω.
Είναι ανοιχτός ο κόσμος να παρακολουθήσει νέους καλλιτέχνες στα live τους; Να πει θα βγω από το σπίτι, θα μπω στη συνθήκη του θεατή, του ακροατή και θα πάω να ακούσω κάτι διαφορετικό;
Χρήστος: Δεν είναι ανοιχτός ο κόσμος. Όταν συζητάμε και λέμε «πήγαμε να ακούσουμε μουσική», η πρώτη ατάκα που ακούμε είναι «α, εσύ είσαι μουσικός, για αυτό το κάνεις». Το κοινό της Θεσσαλονίκης μιλάει πολύ. Άλλο πράγμα θέλει να κάνει όταν βγαίνει. Επίσης, δεν έχουμε πολλά στέκια. Δεν έχει μαγαζιά η πόλη πλέον, έχουν κλείσει οι σκηνές της. Για να υπάρχει συνειδητοποιημένο κοινό, πρέπει και οι άνθρωποι που χειρίζονται τα μαγαζιά να έχουν άποψη.
Αστέρης: Ο Χρήστος έχει περισσότερο στο μυαλό του τη Θεσσαλονίκη. Ωστόσο, υπάρχουν για παράδειγμα τα τριάντα άτομα που ήρθαν στις Σέρρες όταν παίξαμε και ήταν υπέροχο ακροατήριο. Το ακροατήριο της Ικαρίας, που ζούσα το τελευταίο διάστημα, ήταν καταπληκτικό. Ένας τόπος που δεν έχει κανένα αστικό κέντρο, 8.000 άνθρωποι μοιρασμένοι σε χωριά και βλέπεις ότι υπήρξε μια ενδιαφέρουσα σιωπή από την αρχή μέχρι το τέλος στο live.
Χρήστος: Εμείς θέλουμε να υπάρχει διάδραση, ένταση, χορός. Το πρόγραμμα μας το κλείνουμε με ένα μικρό «πανηγύρι». Απλά πρέπει να υπάρχει σεβασμός στον συνάνθρωπο, και στον μουσικό που παίζει και στον άλλο δίπλα σου που ήρθε να παρακολουθήσει.
Τελικά, ποιο θα είναι το σκορ στη ρεβάνς;
Χρήστος: Δεν θα τελειώσει αυτό το παιχνίδι. Απλά θα μετασχηματιστεί σε κάτι άλλο. Σε λίγο καιρό, λογικά η «Ρεβάνς» θα γίνει κάτι άλλο. Εκτός πια, αν είμαστε 6 – 0 από το πρώτο ημίχρονο… Τότε θα πω εγώ μέσα μου «αυτό ήταν, δεν γυρνάει», θα έρθει ο Αστέρης στο δεύτερο ημίχρονο να με πείσει πως όλα γυρνάνε και θα ξαναπάρουμε τα πάνω μας.
Info
Μείνετε συντονισμένοι για τις νέες εμφανίσεις του Αστέρη Κωνσταντίνου και του Χρήστου Παπαδόπουλου με ένα like στη σελίδα τους στο facebook
Στις «Ρεβάνς» εμφανίσεις συμμετέχουν: Γιάννης Ριζόπουλος (κρουστά), Αστέρης Τσαλίκης (πλήκτρα)