Ο δημιουργός από τα Γιαννιτσά κυκλοφορεί ένα δίσκο με διάσημες συμμετοχές
Συνέντευξη στην Κική Μουστακίδου
Ο Κώστας Τηλαβερίδης είναι ένας αυτοδίδακτος συνθέτης και στιχουργός από την Κρύα Βρύση Πέλλας. Ζει και εργάζεται εκεί ως γυμναστής σε σχολείο, αλλά το μεγάλο του πάθος είναι η μουσική. Με την κιθάρα του καταπιάνεται εδώ και δεκαετίες, στις χορδές της σκαρώνει τη μελωδία για τους στίχους που γράφει με μεγάλη προσοχή.
Πώς ένας δημιουργός από την επαρχία, με την εμπειρική ενασχόλησή του με τη μουσική, καταφέρνει να βγάλει δύο δίσκους με δικά του τραγούδια ερμηνευμένα από καλλιτέχνες όπως ο Παντελής Θαλασσινός, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, ο Νίκος Ζιώγαλας, ο Βασίλης Λέκκας, ο Αργύρης Μπακιρτζής και άλλοι πολλοί;
«Τον Δημήτρη Ζερβουδάκη τον είδα σε ένα live στα Γιαννιτσά, τον πλησίασα, του έδωσα τα τραγούδια μου και του άρεσαν. Τόλμησα να του προτείνω να πει κάποιο τραγούδι και τελικά είπε δύο! Με τον Θαλασσινό, για παράδειγμα, έγινε τηλεφωνικά η επαφή μας. Του έστειλα το κομμάτι και δέχτηκε να το πει», μας λέει στην κουβέντα που είχαμε στον πάνω όροφο του Σάρωθρον.
Το 2005, ο Κώστας Τηλαβερίδης πήρε μέρος στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης και με αφορμή αυτή τη συμμετοχή, έκανε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο «Νέος Κόσμος» σε ενορχηστρώσεις του Μανώλη Φάμελλου και του Δημήτρη Μπασλάμ το 2006. Έντεκα χρόνια αργότερα, το 2017, ο καλλιτέχνης κυκλοφορεί τον δεύτερο δίσκο του που ονομάζεται «Ενδοχώρα» και περιλαμβάνει πολλά και γνωστά ονόματα της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής.
Η γυμναστική μοιάζει με τη μουσική, έχουν και τα δύο ρυθμό. Έτσι κι αλλιώς, όλα έχουν σχέση με τη μουσική. Όποια δουλειά και να κάνεις, δεν είναι απαγορευτικό να γράφεις και να παίζεις μουσική. Μπορείς να είσαι εξίσου τραπεζικός και να παίζεις. Πολλές φορές αυτές οι διαφορετικές δουλειές σου δίνουν έμπνευση για να γράψεις. Σίγουρα τα ωράρια είναι δύσκολα, αλλά πάλι βρίσκεις χρόνο.
Είμαι μεγαλωμένος με τα ροκ τραγούδια της δεκαετίας του ‘70 που ήρθαν στην Ελλάδα μετά από μια φάση χρονική. Επίσης, μεγάλωσα με την εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού στη δεκαετία του ’80. Ο Ρασούλης, ο Ξυδάκης, ο Παπάζογλου με έστρεψαν προς την ελληνική σκηνή περισσότερο. Ο Βαγγέλης Γερμανός με επηρέασε πολύ, οι αδερφοί Κατσιμίχας, οι Τρύπες. Όλοι αυτοί επηρέασαν τον τρόπο που γράφω και βάζω μελωδίες.
Ο πρώτος μου δίσκος, ο «Νέος Κόσμος», έχει πιο ηλεκτρικό ήχο σε σχέση με το δεύτερο. Στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης γνώρισα τον Μανώλη Φάμελλο και μαζί με τον Δημήτρη Μπασλάμ έκαναν τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών. Γνωρίζω κόσμο του μουσικού περιβάλλοντος, γιατί για κάποιον που ζει εκτός Θεσσαλονίκης και Αθήνας είναι φοβερά δύσκολο να προωθήσει τη δουλειά του.
Στο δεύτερο δίσκο, στην «Ενδοχώρα», υπάρχουν πολλές συμμετοχές γνωστών ερμηνευτών. Γράφοντας κάποια κομμάτια ήρθαν στο μυαλό μου φωνές όπως αυτή του Νίκου Ζιώγαλα, του Δημήτρη Ζερβουδάκη, του Παντελή Θαλασσινού. Ήρθα σε επαφή μαζί τους και τελικά έγινε ένας δίσκος με πολλές φωνές και διαφορετικές μεταξύ τους ενορχηστρώσεις.
Για την «Ενδοχώρα» είχα έτοιμα ορισμένα τραγούδια από το 2010, αλλά όσο καθυστερούσα να βγάλω το δίσκο προστέθηκαν με τον καιρό κι άλλα. Στην πορεία αυτών των χρόνων εξελίχθηκε και το δικό μου ύφος. Για παράδειγμα, στα «Λουτρά της Αριδαίας» που ερμηνεύει ο Δημήτρης Ζερβουδάκης μπαίνει μπουζούκι και μπαγλαμάς, πράγμα που δεν φανταζόμουν ότι θα γίνει παλιότερα.
Το στίγμα του δίσκου είναι κυρίως αυτά τα κομμάτια που τραγουδάω με τη φωνή μου και δείχνουν την αγωνία που έχω για κοινωνικά και οικολογικά θέματα. Ερωτικά τραγούδια γράφω σπάνια.
Θεωρώ ότι σήμερα κανείς δεν θα κάτσει να ακούσει ένα δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος, όπως κάναμε εμείς στη γενιά μου παλιά με τα βινύλια. Παλιά μας ενδιέφερε η ενότητα του δίσκου, μεγάλο παράδειγμα οι Pink Floyd με το The Wall. Πλέον οι περισσότεροι δεν βγάζουν ενιαίες δουλειές, αλλά ανεβάζουν αποσπασματικά τα κομμάτια στο διαδίκτυο. Ο κόσμος ακούει την αρχή τους στο ίντερνετ και αν τους αρέσει, τότε τα ακούνε και ολόκληρα. Κάθε τραγούδι ταξιδεύει μόνο του πλέον με τη δική του φωνή.
Η ταχύτητα του διαδικτύου σήμερα σε κάνει να είσαι άπληστος στη μουσική. Στο να ακούσεις περισσότερα. Εκεί πιστεύω χάνεται η μπάλα, χάνεται το καλό τραγούδι και ο καλός καλλιτέχνης. Δεν βρίσκει χώρο. Για παράδειγμα, άκουσα τυχαία τους Kandinelia, δυο νέα παιδιά και τους βρίσκω μόνο σε βίντεο στο YouTube από διάφορα live τους. Για να βρεις κάποιον αξιόλογο σήμερα, πρέπει να πέσεις πάνω του τυχαία.
Από την άλλη, για αυτό γράφεις μουσική: γιατί πιστεύεις ότι σε 350 χρόνια ίσως κάποιος σε ακούσει. Εσύ μπορεί να έχεις το μεγαλύτερο ταλέντο αλλά αν δεν έχεις προβολή, αν δε νιώσεις ότι κάτι κάνεις μπορεί να μη συνεχίσεις να γράφεις. Και αυτό είναι το πιο δυσάρεστο πράγμα.
Το πιο αγαπημένο μου τραγούδι από τον δίσκο «Ενδοχώρα» είναι το «Δέντρο», που έχει κιόλας ξεχωρίσει με τη φωνή του Ζερβουδάκη. Το είπε καταπληκτικά και αυτή είναι η στιχουργική πλοκή που μου αρέσει και θα ήθελα να συνεχίσω να κάνω.
Info
Περισσότερες πληροφορίες για τον Κώστα Τηλαβερίδη μπορείτε να βρείτε στο προσωπικό του site: www.tilaveridis.gr
Ακούστε τα τραγούδια του δίσκου «Ενδοχώρα» στο YouTube με ένα κλικ εδώ.
