…και δεν χορταίνουμε να την ακούμε
Πριν από περίπου πέντε χρόνια, στην πρώτη συνέντευξη – γνωριμία με την Αλεξάνδρα, έβλεπα στον καπνό από το τσιγάρο της να σχηματίζεται ένα σύννεφο που έβρεχε μέλλον. Σήμερα, με το ημερολόγιο να δείχνει Γενάρη του 2017, η ταλαντούχα μουσικός και ερμηνεύτρια, που μεγάλωσε στα Χανιά, ζει στη Θεσσαλονίκη και κατάγεται από Κοζάνη, Καναδά και Σκωτία, έχει κόψει το κάπνισμα αλλά εξακολουθεί να διαγράφει λαμπρή καλλιτεχνική πορεία.
Στα δώδεκα χρόνια του μελωδικού της ταξιδιού έχει μοιραστεί τη σκηνή με σπουδαία ονόματα, όπως οι Blues Wire, ο David Lynch, ο Νίκος Ντουνούσης, ο Κώστας Μαγγίνας κ.α. και η μουσική που αγαπά να φτιάχνει είναι ένα μείγμα από blues, folk, jazz και country.
Με μια φωνή που σε απορροφά τόσο που ξεχνάς να πάρεις ανάσα και ένα φωτεινό χιούμορ που την καθιστά φοβερή συνομιλήτρια, η Αλεξάνδρα είναι το ίδιο απολαυστική είτε κρατά μικρόφωνο είτε έναν καφέ στο χέρι.
Ανέβηκε τα σκαλιά του «Σάρωθρον» για να κάνουμε μια κουβέντα με αφορμή την πρόσφατη συνεργασία της με τον V-Sag (Βασίλη Σαγώνα), καθώς το κομμάτι ‘’Lonely’’, γραμμένο από τον μουσικό παραγωγό και ερμηνευμένο από την ίδια, χρησιμοποιήθηκε από το Mega για το τρέιλερ του Mega Cinema και μέσα σε ένα μήνα ξεπέρασε τις 800.000 προβολές στο YouTube (και συνεχίζει).
Είσαι από τους καλλιτέχνες που δεν χρειάζεται αφορμή κανείς για να μιλήσει μαζί τους, αλλά ας ορίσουμε σήμερα ως τέτοια το ‘’Lonely’’. Τι συμβαίνει με αυτό το κομμάτι; Γιατί έχει αγαπηθεί τόσο πολύ;
Νομίζω οι στίχοι είναι πολύ ειλικρινείς. Είναι η ιστορία μιας απώλειας, είναι ο πόνος, η απόγνωση. Η ατμόσφαιρα που δίνει με τη μουσική του ο Βασίλης και η καθοδήγηση που πήρα από τον ίδιο για να προσεγγίσω το κομμάτι, όλα αυτά έχουν άμεση σχέση με τον στίχο και το περιεχόμενό του. Είναι αυτό το self-confessional writing, που για μένα είναι τόσο θελκτικό, τόσο πολύ μ’ αρέσει.
Πώς είναι η συνεργασία σου με τον V-Sag, η χημεία σας;
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Ο Βασίλης φτιάχνει πολύ ωραία μουσική και έχουμε μια συνεργασία που την επαναδιαπραγματευόμαστε συνεχώς. Δεν έχουμε καμιά σύμβαση αορίστου χρόνου, απλά τυχαίνει και κάθε φορά που γράφει κάτι, έχοντας εμένα στο μυαλό του, μου αρέσει πάρα πολύ. Συνεργαζόμαστε δέκα χρόνια περίπου, από τότε που κυκλοφόρησε το ‘’Feather’’.
«Νόμιζα ότι είναι ξένη παραγωγή», «Η κοπέλα που τραγουδάει είναι από Ελλάδα;». Αυτά είναι συνήθως τα σχόλια που γράφονται κάτω από τα βίντεό σου στο YouTube. Πώς το εκλαμβάνεις και πώς το μεταφράζεις αυτό;
Είναι λυπηρό και ευχάριστο ταυτόχρονα. Γίνονται πολύ ωραίες δουλειές στην Ελλάδα και η συντριπτική πλειοψηφία αυτών δεν παίζονται από την τηλεόραση. Γι’ αυτό ίσως πολύς κόσμος έχει την εντύπωση ότι δεν υπάρχουν και πολύ περισσότερα πράγματα να ακούσει. Έτσι, όταν ακούν κάτι ανοίκειο, θεωρούν ότι δεν είναι ελληνικό. Στην blues rock και στην folk μουσική, με την οποία έχω ασχοληθεί κατά βάση, νομίζω ότι και εμείς οι ίδιοι οι μουσικοί δεν έχουμε πολύ συχνά βλέψη για ένα μεγαλύτερο κοινό ή για το κοινό του εξωτερικού.
Παλιότερα παρομοίαζαν τη χροιά της φωνής σου με τη Shakira ή την Dido. Είχαμε κανένα νέο «κρούσμα» σύνδεσής σου με κάποια διεθνή σταρ;
Άκουσα, ναι! Με συγκρίνουν συχνά τελευταία με την τραγουδίστρια των Portishead και μετά μου λένε κι άλλα ονόματα, που δεν τα ξέρω καθόλου και νιώθω πάρα πολύ γριά (έγινα 30 τον Δεκέμβριο!). Επίσης, πάρα πολύ συχνά με συγκρίνουν με διαγωνιζόμενες πχ του ‘’The Voice’’.
Θα πήγαινες σε ένα τέτοιο talent show;
Εδώ ή στο εξωτερικό; Εδώ σε καμία περίπτωση, γιατί για να πας και να διαγωνιστείς πρέπει να αποδέχεσαι την αυθεντία των κριτών. Πρέπει και να έχεις τη διάθεση να συνεργαστείς και να δουλέψεις με τους ανθρώπους εκεί πέρα. Εγώ τι θα πω με τη Δέσποινα Βανδή, εκτός από το να σχολιάσω ότι έχει υπέροχο σχήμα στα φρύδια και ότι συμπαθώ και τον Ντέμη τον Νικολαΐδη; Στο εξωτερικό αλλάζουν τα πράγματα. Ενδεχομένως θα μου άρεσε να δουλέψω με τον Will.i.am, που ήταν κριτής στο βρετανικό Voice. Και πάλι σε φαντασιακό επίπεδο, γιατί στην πραγματικότητα για να πάρεις μέρος πρέπει να ασχολείσαι μόνο με αυτό, αυτοί οι άνθρωποι θα έχουν επενδύσει χρήματα σε σένα. Και δεν ξέρω ποιο είναι και το κοινό. Στα 11 εκατομμύρια κόσμου στην Ελλάδα πόσο σούπερ σταρ να γίνει κανείς; Και τι θεωρείται επιτυχία; Δύο άλμπουμ και ένα best of; Δεν έχει σημασία αν έχεις έμπνευση; Με ένα άτομο που έχετε ίδια καλλιτεχνικά «θέλω», αλλά λόγω του γενικότερου πλαισίου στην Ελλάδα δεν μπορείτε να τα πραγματοποιήσετε, πώς συζητάτε την κατάσταση; Με πόνο και λύπη. Έχω φίλους μουσικούς και συναδέλφους που είναι περήφανοι και ευχαριστημένοι με την μουσική που έχουν φτιάξει τα τελευταία δέκα, δεκαπέντε, είκοσι χρόνια και αυτό είναι ευχάριστο. Αλλά ξέρω και πάρα πολύ κόσμο που νιώθει πολύ αδικημένος. Και δε μιλάω μόνο για το βιοποριστικό, όχι μόνο ότι δεν μπορεί να επιβιώσει, π.χ. να πάει ένα σούπερ μάρκετ. Νιώθει σαν μουσικός ότι ζει στο περιθώριο, ότι τον κοιτάζουν σαν να ζει στο 1920. Πολλοί νιώθουν αδικία ακριβώς επειδή είναι στην Ελλάδα και δεν ξέρω, δεν υπάρχει το κοινό; Τυχαίνει να είναι η μουσική που παίζουμε; Η πιο ‘’εναλλακτική’’;
Γιατί εισαγωγικά στο εναλλακτική;
Ε, το εναλλακτικό δεν είναι πια mainstream; Μία βόλτα στα H&M θα σε πείσει. Όταν το σε εισαγωγικά ροκ ντύσιμο έγινε αυτό που φοράνε όλα τα κορίτσια, δεν υπάρχει mainstream και alternative. Είναι όροι που πέθαναν κάπου μετά το 1998, είναι μη δόκιμοι πια. Όλα είναι τόσο προσβάσιμα.
Τραγουδάς ελληνικό στίχο; Ποια είναι η σχέση σου με το ελληνικό τραγούδι;
Μου αρέσουν πολύ κάποιες ελληνικές μουσικές, όπως το ρεμπέτικο. Και κάποιες φωνές όπως, ας πούμε, της Μαριάννας της Βογιατζή, από το σχήμα «Οι Άγγελοι του Τσιτσάνη», που τη γνωρίζω και τη θαυμάζω. Εύχομαι να είχα μια τέτοια φωνή ή μια πολύ παραδοσιακή φωνή, αλλά δεν μου έρχονται φυσικά ή εύκολα τα γυρίσματα που χρειάζονται.
Σε ποιες συνθήκες δημιουργείς τη δική σου μουσική;
Παλιότερα ήταν η αγάπη, η ερωτική απογοήτευση, όλη αυτή η μπλουζίλα και η μαυρίλα που ένιωθα. Αυτά ήταν συνήθως το κίνητρο και η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία έγραφα τραγούδια. Τώρα είμαι λίγο πιο αποστασιοποιημένη συναισθηματικά. Πρέπει να είμαι ήρεμη και όχι εν βρασμώ. Όλα προκύπτουν πια μετά από χώνεμα, περισυλλογή και πολλά drafts. Είναι πιο εύκολο απλά να σηκώνουμε το κουρτινάκι της έμπνευσης και να αρπάζουμε όποια πρώτη ύλη, ωμή και άμορφη, να τη βάζουμε στο χαρτί και να λέμε «ορίστε», αλλά τα πιο ώριμα πράγματα πλάθονται σαν πλαστελίνη, με υπομονή και δουλειά.
Αν μπορούσες να έχεις ένα μαγικό κλειδί για να ανοίξεις οποιοδήποτε κτίριο στη Θεσσαλονίκη και να κάνεις μια συναυλία μέσα, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Το Ξυλουργείο του Μύλου τη δεκαετία του 1990, γιατί έχω την εντύπωση, αν και ήμουν πιτσιρίκι τότε, ότι ήταν παραπάνω από ένας συναυλιακός χώρος. Ήταν ένα πολιτισμικό φαινόμενο. Υπήρχε δράση, ήταν όλοι πολύ δημιουργικοί και παραγωγικοί και ήταν μια πολύ ωραία εποχή για την blues και rock σκηνή της Θεσσαλονίκης. Θα ήθελα να δω και τότε τον Ντουνούση, τον Βασίλη Παπαδόπουλο και τον Ηλία Ζάικο, που τους αγαπώ και έχουμε παίξει μαζί. Τότε που έπαιρνες ένα δίσκο ή ένα cd και τα «έλιωνες», άκουγες τα πάντα, με κάθε λεπτομέρεια. Τώρα έχουμε τόση πληροφορία στα ακροδάχτυλά μας, το κινητό μας είναι ένα jukebox.
Info
Η Αλεξάνδρα σχεδιάζει να πάρει το πτυχίο της (Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης στο ΠΑ.ΜΑΚ) και να ολοκληρώσει ένα μικρό LP με τα δικά της τραγούδια, αλλά εσείς μπορείτε άνετα να σχεδιάσετε να την απολαύσετε σύντομα live:
Παρασκευή 20 Ιανουαρίου – Alexandra Mckay και Κώστας Μαγγίνας στο Crazy Donkey (Νέοι Επιβάτες). Ώρα έναρξης: 22.00.
Για περισσότερες εμφανίσεις στο facebook page της: Alexandra Mckay
To ‘’Lonely’’ (V-Sag feat. Alexandra Mckay) κυκλοφορεί από την Zero10 Records.
Ακούστε την να τραγουδά στον πάνω όροφο του Σάρωθρον:
V-Sag Ft. Alexandra Mckay – Lonely (Official lyric Video)